PANDEMIA

Rodzicu!

Poniższe strategie dodadzą Twojemu dziecku sił, a Tobie pewności w radzeniu sobie z sytuacjami trudnymi wychowawczo. Pomożesz mu zaakceptować strach, lęk, złość i samotność. Poszerz swoje kompetencje w zakresie radzenia sobie w sytuacjach trudnych, umożliwiających zdrowe życie!

Samotność

Lockdown spowodował wśród dzieci wiele skrajnych emocji. Od pełni szczęścia, wzmożonej aktywności w mediach społecznościowych i możliwości samorealizacji, po stany depresyjne i uczucie osamotnienia.

Oto cenne wskazówki:

POSZUKAJ ŹRÓDŁA

Warto mieć na uwadze, że samotność  dziecka może świadczyć o problemach takich jak brak akceptacji ze strony kolegów, trudności w nauce, problemy w domu rodzinnym.

ZNAJDŹ SPOKÓJ I ODWAGĘ

Poczucie bycia samotnym i wyalienowanym może pojawiać się na każdym etapie rozwoju dziecka. Zmieniać się będzie przyczyna samotności. Otocz dziecko opieką niech poczuje Twoją troskę.

WYBADAJ, ROZMAWIAJ I WESPRZYJ

Kiedy spostrzegasz, że Twoje dziecko czuje się samotne, nie bagatelizuj tego stanu. Bez presji, z uważnością porozmawiaj ze swoim dzieckiem. Pomoc może być różna i będzie zależeć od tego czy dziecko jest nieśmiałe lub agresywne.

„JESTEŚ NAUCZYCIELEM”

Jako rodzic jesteś dla dziecka pierwszym nauczycielem  w zakresie nabywania umiejętności społecznych. Zmierz się ze swoimi obawami, nastrojem i emocjami. Pamiętaj, że przykład płynie z góry.

DZIAŁANIE

Zaangażuj dziecko w aktywności, które pozwolą mu poznać nowych kolegów

( np. sport, hobby, koła zainteresowań), nawet  w formie online. Pomóż dziecku rozwijać zainteresowania i nie ograniczaj go, gdy prezentuje inny punkt widzenia. Krytyka wszelkich aktywności dziecka może powodować większe wycofanie.

 

Strach

Czas pandemii może wywołać uczucie strachu. Strach przed nieznanym, strach przed samotnością, strach przed chorobą….

Czego Ty się boisz? Czego boi się Twoje dziecko? Jak możesz mu pomóc?!

 

„ Nie bój się”, „ Nie bądź tchórzem”

Mówiąc w ten sposób do dziecka nie pomagamy mu mierzyć się ze strachem. W taki sposób wywołamy u niego wstyd i przekonanie, że strach jest czymś złym. Pamiętajmy, że strach i wszystkie inne emocje są bardzo ważne i nie możemy się z nich śmiać. Poczucie humoru wykorzystajmy w czasie zabawy. Bagatelizowanie strachu może wywołać u dziecka niechęć do rozmów o emocjach. Traktowanie strachu jako słabości może obniżać u dziecka poczucie własnej wartości.

Generalizowanie strachu stwierdzeniami „ty zawsze się boisz” albo „ moje dziecko jest takim tchórzem, zawsze się boi” może prowadzić do tego, że dziecko będzie przekonane, iż strach nigdy nie przeminie, to pewnego rodzaju etykieta, zgodnie z którą właśnie tak dziecko ma się zachowywać.

 

Rodzicu! Masz siłę by być dla dziecka poduszką do przytulenia w chwilach przyjemnych? Zdobądź więc siłę, aby być poduszką w chwilach trudnych! Potrafisz doradzić, gdy dziecko jest szczęśliwe? Naucz się działać, gdy czuje się źle. Uśmiechasz się, gdy krzyczy z radości? Spraw, by się uśmiechało, gdy chce krzyczeć ze złości.

Lęk

 

Gdy dziecko odczuwa lęk:

Pozwól mu unikać sytuacji lękowych – trzymaj rękę na pulsie. Pomoże to dziecku oswoić lęk.

 

Wyśmiewanie lęku dziecka może go pogłębić – lęk dziecka może wydawać się zabawny ze względu na irracjonalność, nie śmiej się z tego.

 

Zawstydzanie dziecka przed innymi – niech lęk dziecka zostanie waszą ważną sprawą.

 

Zmuszanie dziecka do stawiania czoła lękom – dopóki dziecko nie będzie gotowe zmierzyć się z czynnikiem lękotwórczym, nie wywieraj presji.

 

Uzbrój się w cierpliwość – lęk wymaga czasu i spokoju.

 

Nie zakładaj winy – zakładanie, że lęk jest Twoją lub dziecka winą, utrzyma go zdecydowanie dłużej.

 

Zrozum lęk dziecka, wyrośnie z niego – w lękach nie ma niczego złego

i nienormalnego.

 

 

Złość 

Okres pandemii obok stresu generuje również złość. Złość nakierowaną na siebie samego, na kolegów, na dorosłych oraz na zaistniałą sytuację.

Jak pomóc dziecku, gdy złość się nasila?

Pozwól dziecku na okazywanie złości , niech wyraża ją bez szkody dla innych. Zaakceptuj ją:

„  rozumiem, że jesteś zły…” , „Złościsz się, bo…”  „ Nie bij, możesz mi o tym powiedzieć..”. Często dzieci reagują agresją, ponieważ nie potrafią wyrazić słowami swojej złości. Pomóż dziecku się zatrzymać, zatrzymaj się razem z nim, zachęć dziecko do wzięcia kilku oddechów, a czasami wystarczy, że opuścisz pomieszczenie na kilka minut.

Mów dziecku o własnych uczuciach np. : „ jestem zły, ponieważ….” albo boję się, gdy…”. Dzięki temu dziecko zrozumie, że należy rozmawiać o uczuciach

 i o tym co je powoduje.

 

Gdy dziecko ochłonie po ataku złości , porozmawiaj z nim o tym, co się  działo.

 

Wyjaśniaj jak poprzez pewne zachowania można skrzywdzić drugiego człowieka. Opisz czego nie należy robić, jakie to ma skutki.

Rozmawiaj z dzieckiem na temat złości bez złości! To będzie instrukcja radzenia sobie z nią np.: „ co możesz zrobić , kiedy ogarnie cię złość?” „Czy jest jakieś miejsce, w którym ogarniają cię nieprzyjemne uczucia?”

 

Całą rodziną  możecie bawić się w różne zabawy, które pomogą oswoić złość nie tylko dziecku, ale i rodzicom. Dokończ  zdanie: „ kiedy jestem zły..” – wspólne poszukiwanie rozwiązań.

 

Dostrzegaj i doceniaj starania dziecka za każdym razem, gdy uda mu się w konstruktywny sposób poradzić sobie ze złością.

 

DZIECKO DORASTAJĄCE W ATMOSFERZE MIŁOŚCI I ZROZUMIENIA MA POCZUCIE BEZPIECZEŃSTWA I WSPARCIA, A JEGO ROZWÓJ PRZEBIEGA HARMONIJNIE.

Po pierwsze: rozmowa

Odgrywa jedną z głównych ról w trakcie budowania więzi. Umiejętnie przeprowadzona pozwoli zbudować prawidłowe relacje z dzieckiem.

Zasady dobrej komunikacji:

• zachęcanie dziecka do rozmowy,
• umiejętność słuchania,
• akceptacja,
• brak krytyki,
• całkowite skupienie się na rozmowie,
• wyrażanie swoich uczuć,
• brak pouczania
• informowanie o swoich negatywnych odczuciach w kontrolowany i op[anowany sposób,
• szczerość,
• otwarte pytania,
• brak oceny

Po drugie: obowiązki

Rodzicu nie zapominaj, że każdy z nas ma swoje obowiązki. Dzięki samodzielnej realizacji wyznaczonych zadań dziecko uczy się odpowiedzialności, pokonywania lęków, zaspokaja potrzebę samorealizacji, czuje się potrzebne. Należy jednak pamiętać, aby obowiązki były adekwatne do wieku i umiejętności dziecka. Wdrażając dziecko do wykonywania różnych zadań, stań się wzorem do naśladowania, udzielaj instruktażu, powiedz czego oczekujesz. Stosuj zasadę stopniowania trudności, a za prawidłowo wykonane zadanie nagradzaj.

Po trzecie: wspólny czas

Współczesna rzeczywistość wymaga od nas ciągłej aktywności, narzuca szybkie tempo życia, w którym zbyt mało czasu jest na relaks, odpoczynek. Należy jednak pamiętać, że dla dziecka czas spędzony z rodzicami ma ogromne znaczenie. Kształtuje poczucie bezpieczeństwa, zaufanie. Dlatego warto zwolnić chociażby  na chwilę i każdego dnia znaleźć moment, który będzie przeznaczony dla rodziny. Pamiętaj Rodzicu, aby ten czas był w pełni  przeznaczony na rzeczy i aktywności, które sprawiają Wam wszystkim radość.

 

Porady dla rodziców dotyczące bezpiecznych wakacji 

http://zyjbezpiecznie.policja.pl/zb/aktualnosci/bezpieczne-wakacje/66793,Porady-dla-rodzicow.html

Kilka propozycji zabaw z dzieckiem w domu w deszczowe dni. 

Powodzenia!

https://www.bing.com/videos/search?q=zabawy+z+dzie%c4%87mi+w+domu&&view=detail&mid=ACD4605175F9E61FFDD6ACD4605175F9E61FFDD6&&FORM=VRDGAR

Pozdrawiam 

Pedagog

 

Nastolatek, buntuje się przeciw zakazom stawianym przez rodziców

Sprzeciw nastolatka wobec zakazów, to test na ile może sobie pozwolić przesunąć granice stawiane przez rodziców. Gdy nie możesz odpuścić, wyjaśniaj skąd twoje wymagania. Twoje dziecko dorasta, czas na nowe metody wychowawcze.

• Nie zamartwiaj się, bunt nastolatka jest naturalny i potrzebny do jego rozwoju, m. in. po to by młody człowiek mógł nakreślić swoje granice. Na szczęście z czasem mija i stopniowo zanika.
• Nie musisz zgadzać się ze swoim nastolatkiem ani mu ulegać. „ Rób swoje”. Dziecko się buntuje, ale potrzebuje rodziców, którzy udzielają wskazówek i nawet czegoś zabraniają. Dzięki temu wie, że jest dla nich ważne.
• Jeśli zabraniasz, pamiętaj o uzasadnieniu. Wyraź jasno swoje obawy.
• Nie podnoś głosu. Wysłuchaj, nie przerywaj. Zadawaj pytania, traktuj dziecko poważnie. Daj do zrozumienia, ze słuchasz i słyszysz co mówi, ale miej i wyrażaj swoje zdanie.
• Unikaj słów – „barier” typu: „ Zabraniam i koniec”, „ Ja w twoim wieku..” . Nie pomogą.
• Zrezygnuj z zasady natychmiastowego odwetu. Nie próbuj rozmawiać z dzieckiem w stanie silnego wzburzenia. Odczekaj, opanuj emocje.
• Spróbuj czasem potraktować problem z humorem, zażartować, co nie znaczy, że masz odpuścić, czy zgodzić się z dzieckiem, ale choć trochę rozładujesz napięcie.

 

 

Nastolatek w tarapatach. Nie radzi sobie ze złością

 

         Ograniczenie bezpośrednich kontaktów z rówieśnikami, mniej ruchu, nowa organizacja nauki i ………. złość gotowa.

 

Pomóżmy młodemu człowiekowi nad nią zapanować.

 

·        Spróbuj rozpoznać złość. Przyspieszony oddech, dłonie zaciskające się w pięści, rumieńce, podniesiony głos, żywa gestykulacja – to pierwsze sygnały złości. Nie krzycz wtedy, że np.  „wypraszasz sobie takie zachowanie”, ani nie próbuj obracać gniewu dziecka w popularny żart typu: „ złość piękności szkodzi”. Każde emocje mają jakąś przyczynę, a ich tłumienie może zadziałać destrukcyjnie, np. przerodzić się w agresję wobec innych lub samego siebie.

 

·        Okaż zrozumienie.  Nawet dorosłym trudno spokojnie znosić ograniczenia. Tym bardziej młodym ludziom, którzy bunt mają we krwi. Spróbuj opisać, co może czuć dziecko, powiedz mu o czymś,  z czego trudno ci też  zrezygnować, a musisz. Nawet, jeśli to co powiesz to będzie przysłowiowa „kula w płot”, bo przyczyna złości dziecka jest inna, to okażesz w ten sposób otwartość i empatię, co pomoże dziecku rozładować napięcie.

 

·        Nie dopytuj zbyt natarczywie. Na pytania typu „ O co ci chodzi, czemu się wściekasz?” – na ogół nie warto wymuszać i oczekiwać  odpowiedzi, bowiem często nastolatek nie jest gotowy zdefiniować czy podać powodów swojej złości, ponieważ nie jest w stanie słownie wyrazić targających nim uczuć i najczęściej wpada w agresję.

 

·        Staraj się zachować równowagę. Gdy sami w złości podnosimy głos, krzyczymy, rzucamy czymś, trzaskamy drzwiami, pokazujemy, że takie zachowania są akceptowanym wyrażaniem złości i gniewu. Na szczęście można też dać dobry przykład. Gdy dziecko obserwuje rodzica, który jasno mówi, co czuje i stara się postępować pozytywnie, pomimo wzburzenia w trudnych chwilach, będzie wiedziało, jaki wzorzec można i wart powielać.

 

    Nie naciskaj, odczekaj, aż największy gniew minie. A wtedy uważnie słuchaj. Młody człowiek nie jest chętny do zwierzeń? Zapewnij go, że jeśli tylko będzie chciał się „wygadać”, jesteś obok do jego dyspozycji. 

 

 

Informacja

Od 11 maja 2020 r. w PPP w Lubrańcu wznowione zostało wykonywanie badań diagnostycznych dla dzieci i  młodzieży. Wydawane są także opinie i orzeczenia.

Szczegóły pod nr. telefonów: 54 286 25 73

                                                 517 833 966

 

Co to jest cyberuzależnienie?

Cyberuzależnienie polega na niekontrolowanym korzystaniu z komputera, smartfonu lub innych urządzeń elektronicznych z dostępem do Internetu w sposób, który wyrządza dziecku szkody w sferze fizycznej, psychicznej, społecznej lub ekonomicznej.

Pod kontrolą, czyli bezpiecznie!

10 ważnych zasad, które mogą pomóc.

• Dzieci do 3 lat nie powinny w ogóle korzystać z technologii mobilnych.
• Dzieci w wieku przedszkolnym nie powinny korzystać z technologii cyfrowych dłużej, niż przez 60 minut dziennie, najlepiej pod kontrolą rodziców lub opiekunów.
• Dzieci w wieku szkolnym mające 7 – 11 lat nie powinny korzystać z technologii cyfrowych ( komputer, tablet i telewizor) więcej, niż 90 minut dziennie. Jeden dzień w tygodniu najlepiej ogłosić dniem wolnym od Internetu.
• Dzieci w wieku 12 – 14 lat nie powinny korzystać z technologii cyfrowych dłużej niż 120 minut dziennie, przy zachowaniu jednego dnia wolnego od Internetu.
• Dla młodzieży ten limit może wynosić 150 minut dziennie, pamiętając o zachowaniu dnia wolnego od Internetu.
• Dziecko powinno zaprzestać korzystania z urządzeń cyfrowych minimum 60 minut przed snem. Nie należy zostawiać w pokoju dziecka na noc smartfonu lub tabletu.
• Należy określić graniczną godzinę z korzystania z technologii cyfrowych. Dla dzieci w wieku szkolnym powinna być to godzina 20.00, dla starszej młodzieży 21.00.
• Rodzice powinni znać i zaakceptować aplikacje i gry, z których korzysta dziecko.
• Dziecko może korzystać z technologii cyfrowych dopiero po odrobieniu lekcji i wypełnieniu obowiązków domowych.
• Nie należy pozwalać na jednoczesne korzystanie z kilku technologii np. oglądanie telewizji, przeglądanie Internetu i prowadzenie rozmowy telefonicznej.

 

Dobrze zbudowana relacja między dzieckiem, a rodzicem, uczniem a nauczycielem, jest najważniejszym czynnikiem chroniącym młode osoby przed ryzykownym i nawykowym korzystaniem z cyfrowych urządzeń mobilnych podłączonych do Internetu.

Internet i dzieci

         Internet jest  dla dzieci  pomocnym źródłem wiedzy i  sposobem na nawiązywanie kontaktów, ale  nie możemy zapominać o wielu niebezpieczeństwach, jakie grożą naszym pociechom podczas korzystania z Internetu. Zadaniem rodziców jest wpojenie dzieciom najważniejszych zasad bezpieczeństwa w Internecie, a także kontrolowanie od czasu do czasu ich działań przy komputerze.

         W trosce o bezpieczeństwo najmłodszych  podczas korzystania z Internetu nie powinniśmy umieszczać komputera z dostępem do sieci w pokoju dziecka, ale raczej w pomieszczeniu ogólnodostępnym.

         Należy także uświadamiać dzieci jakie niebezpieczeństwa czyhają na nie podczas korzystania z Internetu.

         Rodzice powinni także ustalić z dzieckiem – (nie narzucać) zasady korzystania z Internetu np. ilość czasu spędzanego dziennie przed komputerem. Powinniśmy także rozmawiać z dziećmi o ich znajomościach zawieranych przez Internet. Możemy od czasu do czasu poprosić o pokazanie kilku e – maili. Szczególną uwagę przykładajmy do czatów, z których korzystają nasze dzieci. Upewnijmy się, ze są one odpowiednie dla ich wieku i zainteresowań. Należy uświadomić dzieci i wciąż przypominać, aby nie podawały swoich danych osobowych online, które umożliwiłyby odnalezienie ich później w świecie rzeczywistym.  W przypadkach ekstremalnych, jak otrzymanie przez dziecko pocztą np. dziwnych, niebezpiecznych propozycji, należy skontaktować się z policją. Nie powinno się odpowiadać na tego rodzaju wiadomości, chociażby  tylko po to, aby poprosić o zaprzestanie ich przysyłania. Utwierdzimy w ten sposób nadawcę, że takie wiadomości odbieramy.  Zwracjmy uwagę na dobór gier komputerowych, czyli jakie gry wybierają dzieci i czy są one dla nich odpowiednie. Zadbajmy, aby gry komputerowe nie były jedyną formą spedzania czasu wolnego w rodzinie.  Więcej informacji dla rodziców nt. zagrożeń w Internecie, gier komputerowych, a także niebezpieczeństw z nimi  związanych  na stronie:

Akademia NASK Biblioteka /Publikacje

dla dzieci: sieciaki.pl